Areetako eta Erromoko Elizak

Zein da baieztapena egiteko prozesua?

Baieztapenerako prozesuak hiru urte irauten du eta Las Mercedesen egiten da ostegunetan 20: 00etatik 21: 00etara.

Konfirmatu nahi duten 14 urtetik gorako gazte guztiak daude deituta.

Prestakuntza-etapa honetarako hiru gaztek eta heldu batek osatutako laguntzaile-talde bat dugu.

Zein da Konfirmazioaren helburua?

Zure amak eta zure aitak, amabitxiak eta aitabitxiak, zure izenean egin zituzten bataio-promesak berritu, eta Ebanjelioaren jarraipenerako konpromisoa publikoki adierazi eta berretsi.

Konfirmazioa sakramentu bat da, gure Gotzainak konfirmatu guztien gainean ezartzen duena, eta olio-sainduen bidez egiten dena (Krismazioa).

Zein sinbolok hartzen dute parte berrespenean?

• Krisma Santua olio lurrindua duen olioa da.
• “Zigilua” k pertsona ordezkatzen du.
• Suak, gure bekatuak garbitzen dituen Espiritu Santuaren sua irudikatzen du.
• Oskuluak bakea irudikatzen du.

Konfirmazioaren sakramentua Jesukristo Gure Jaunak ezarri zuen, Izpiritu Santua bere Apostoluei eman zionean Pazko Igandean Joan 20: 22-23 eta Mendekoste Igandean Apostoluen Ideiak 2: 1-11.

Eta haien gainera arnasa botaz, esan zien: «Hartzazue Espiritu Santua. Zuek bekatuak barkatzen dizkiezuenei barkatu egingo dizkie Jainkoak ere; zuek barkamena ukatzen diezuenei, ukatu egingo die.»

(Juan 20: 22-23)

Konfirmazioaren sakramentua jasotzeko, hiru urteko ikastaro bat egin behar da. Izen-ematea 15 urte betetzen diren urtean egiten da.

Gure parrokietan, Konfirmazio taldeak laiko liberatu batek koordinatzen ditu, begirale batzuekin batera, ostegunetan 20: 00etatik 21: 00etara Las Mercedesen.

Mendekoste-eguna iritsi zenean, toki berean bildurik zeuden guztiak.

Bat-batean, haize-boladarena bezalako burrunba etorri zen zerutik eta beraiek zeuden etxe guztian durundi egin zuen.

Orduan, suzko mihiak bezalako batzuk ikusi zituzten, bakoitzaren gainean bana kokatzen.

Denak Espiritu Santuaz bete ziren eta hizkuntza arrotzez hitz egiten hasi, bakoitza Espirituak eragiten zion eran.

Egun haietan judu jainkozale asko ziren Jerusalemen, eguzkiaren azpian diren nazio guztietatik etorriak. 

Burrunba hura entzutean, hara bildu zen jendea samaldan, eta txunditurik gelditu ziren, nork bere hizkuntzan hitz egiten entzuten baitzien.

Zur eta lur, honela zioten: «Mintzo direnok, ez ote dira denak galilearrak?

Nola daiteke, bada, guretako bakoitzak bere jatorrizko hizkuntzan horiei entzutea?

Baditugu gurekin partiar, mediar nahiz elamdarrak; baita Mesopotamian, Judean nahiz Kapadozian, Ponton nahiz Asian bizi direnak ere; badira gure artean Frigia nahiz Panfiliakoak, Egipto nahiz Zirene inguruko Libia aldekoak, baita erromatarrak ere; eta denok, judu eta juduberri , kretar eta arabiar, Jainkoaren egintza miragarriak geure hizkuntzetan aipatzen entzuten diegu.

(Eginak 2: 1-11)